Jan Siestrzyński urodził się w Szczebrzeszynie 24 VI 1788 r. Uczył się w Zamościu, medycynę ukończył w Wiedniu w 1813 r. i tam też pracował w szpitalu powszechnym.
Pod wpływem. ks. Falkowskiego zainteresował się nauczaniem głuchych, rzucił pracę lekarza i rozpoczął przygotowanie do zawodu nauczyciela głuchych. Pracując jako zwykły robotnik w litograficznym zakładzie w Monachium, zapoznał się z tą - bardzo popłatną w tamtym czasie - sztuką, by nauczyć jej głuchych.
Następnie, wracając pieszo do kraju, zwiedził szereg zakładów, między innymi zakład w Lipsku, gdzie utwierdził się w przekonaniu, że głusi powinni być uczeni metodą ustną.
Po powrocie do kraju rozpoczął razem z ks. Falkowskim pracę w charakterze nauczyciela w Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych. Już pierwsze lata jego pracy przyniosły dobre wyniki zarówno w zakresie rozwoju litografii, jak i nauczaniu mowy. Wkrótce jednak nastąpił konflikt z ks. Falkowskim, który będąc przeciwnikiem metody ustnej, wprowadził nauczanie w języku migowym i doprowadził do zamknięcia pracowni litograficznej. Siestrzyński został zmuszony do opuszczenia Instytutu, przyniósł się do wojska i pracował w charakterze lekarza.
Zmarł 4 V 1824 r. w wieku 36 lat.